Gül-ü ramazan gitti, sustu Bülbülü-ü cihan (Ramazan Giderken)

Bülbül gülünü özlemiş, arar çiçekler arasında.
Gül tomurcuktan yeni çıkmış, o da hasret bülbüle.
Bülbül ötmeye başlar, türlü nağmeler sarar cıhanı

Tomurcuktan çıkan gül, neşeyle sarıldı güle,
Bülbül şarkılarını söyledi güle, özlem giderdi.
Dedi seni çok seviyorum, ama çok dikenlisin.

Sen yeterki yanımda ol, eşelen gazellerimde.
Sarmaşık olurum gitmesen, yanımda olsan
Birlikte şarkılar söylediler, özlem giderdiler,

Havalar ısındı gülün yavru tomurcukları oldu.
Arılar, karıncalar, pervane sinekler de geldiler.
Hep beraber neşeli günler geçirdiler yaz boyu.

Başladı yapraklar sararmaya, ufaktan bir rüzgar.
Kayboldu; Arılar, sinekler, böcekler, karıncalar.
Zaman nasıl geçti bilemeden geldi sonbahar.

Sararan kuruyan dallar sessizce bıraktı yaprakları, Bülbül şarkıları bıraktı, Sardı hazan mevsimi...
Gül kuru dallara baktı, Bülbül üzgün başını eğdi.

Birden bir rüzgâr, işte! diyebildi geldi gitme vakti...
Bülbül hoşça kal bile diyemeden güle, uçtu gitti.
Gül kafasını kaldırmaya çalıştı ama beceremedi.
Güle güle dedi içinden, ilkbaharda gel olurmu?

Bülbül kanatlarını çırparak uzaklaştı.
Kulaklarında gülün mırıldanan sesi kaldı...
ilkbaharda yine gel olur mu?
Yine bir ilkbaharda...

Gül-ü ramazan gitti, sustu cihan-ı Bülbül
Yine gel olur mu...